”სხვა რომ არა იყოს რა, უბრალოდ წარმოუდგენელია, წაიკითხო ყველა მოთხრობა, რომლებიც საქორწილოდ გამომცხვარი უმარილო ხაჭაპურებივით გვანან ერთმანეთს . .”
დუმბაძის წიგნზე ჩამეძინა და დუმბაძის წიგნზე გამეღვიძა, სადღაც შუალედში წაკითხვაც და ძილიც მოვასწარი, რომ გავიღვიძე ათასი ფიქრი მიტრიალებდა თავში, მისი წიგნის წაკითხვის შემდეგ კარგი არაფერი რა თქმა უნდა. ხან მინდოდა პრეზიდენტზე დამეწერა რამე, ხან თანამედროვე მწერლებზე ან პოეტებზე, რომლებიც სოკოებით მომრავლდნენ ამ ბოლო დროს და კატეგორიულად ვერ იტანენ ძველ მწერლებს, ის კი არა და ვიღაცამ თქვა კიდეც, მავანი და მავანი მწერალიო (გვარი არ მახსოვს მე მაპატიოს) დუმბაძეს ჩახდისო, პროზაშიო, ვაი თქვენს პატრონს უბედურს! ხშირად აიღეთ დუმბაძის წიგნები და იკითხეთ, ის თქვენ ცოცხალიც გხდიდათ და მკვდარიც გახდილებს დაგატანტალებთ, უფრო მეტიც, გხდით და თან ჩახდილ ტრაკზე წკეპლას გიშხუილებთ!!
მაგრამ, გადავწყვიტე არ დამეწერა დღეს ქართველ მწერლებსა თუ პოეტებზე, რომლებიც უკვე დოხუია არიან და დამეწერა ძროხებზე, დიახ, ძროხებზე, ანუ მომეგონებინა ჩემი ბავშვობის ერთ-ერთი ეპიზოდი.
რა თქმა უნდა ის ძროხა არ წერდა, არც ის და არც ჩემი ნაცნობი სხვა ძროხა არ წერდა, ისინი ძალიან თავმდაბლები იყვნენ, ნუ ახლა, შეიძლება რომელიმე მათგანი წერდა კიდეც, მაგრამ არ გამოუქვეყნებიათ არაფერი, რადგან ჩემი დაკვირვებით ძროხებს აქვთ ძალიან სქელი შუბლის ძარღვი, რომელიც არ წყდება, ყოველშემთხვევაში მე, შუბლისსქელძარღვგაწყვეტილი ძროხა არ მინახავს.
2 წლის ვიყავი, ქართულად უკვე ვსაუბრობდი, ნუ ბოდლერზე არა, მაგრამ ზღარბო, ზღარბო ქაცვიას და სხვა ქაცვურ ლექსებს მაგრად ვსხლავდი. აქ მშობლებმა გადაწყვიტეს, რომ უკვე დრო იყო მეორე ენის შესწავლის და პირველად, მთელი ზაფხულის გასატარებლად ბებიასთან, სოფელ ახალ აბასთუმანში გამამწესეს. აქედან დაიწყო ჩემი მეგრული ეპოპეა.
დედა უნდა წასულიყო, ამას როგორც მიხვდებოდი, ნიკაპი კანკალს იწყებდა და ცრემლები ღაპაღუპით მცვიოდა თვალთაგან.
დედაჩემი რამდენჯერაც წავიდოდა ჭიშკრისკენ, იმდენი აკანკალდებოდა ნიკაპი.
ასე არ გამოვა საქმეო და ბებიამ ჩემი დაშოშმინების მიზნით წამიყვანა ძროხების და ხბოების ფერმაში, მაშინ იქ ძალიან დიდი ფერმა იყო, მდინარე ენგურის პირას.
”აბა, ჩემო, ჭამკვატარაო (სიტყვის ეტიმოლოგიაზე ახლა ჩავფიქრდი), წავიდეთ ახლა ბევრი, საყვარელი, პატარა ხბოები ვნახოთოოო”.
გზადაგზა თან მახსენდება, რომ დედაჩემი მიდის და მე ვტირი, მაგრამ თან ხბოებიც მაინტერესებს.
მივედით, იქ, ფერმის მენეჯერი (მაშინ რა ერქვა არ მახსოვს) შეხვდა ბებიას, მეც ხელში ამიტატა, უწიპუწიპუწი, რა კარგი ბავშვია, აბა ლექსები მითხარიო და ა.შ. სტანდარტული საბავშვო კურსი ჩაატარა, მაგრამ მე ხომ ასეთი სტანდარტული ბავშვი არ ვიყავი! მე მაინც ვტიროდი და ”სახლში მინდა”-ს გავყვიროდი.
მენეჯერმა (ნუ მე ჩავთვალე, რომ ის როგორც მინიმუმ მენეჯერი იყო) მითხრა, თუ შენ არ იტირებ, და კარგად მოიქცევი, აი ამ ფერმას მთლიანად შენ გაჩუქებო.
შემიყვანა ფერმაში, მომატარა, ვნახე, ძროხები როგორი ნაღვლიანი თვალებით ძოვდნენ ბალახს, პატარა ხბოები, რომელსაც არ უშვებდნენ სადგომიდან, შემეცოდნენ, მე ვთქვი, რომ ყველას გამოვუშვებდი და მოვუვლიდი.
ფერმა მაჩუქეს და დავმშვიდდი, ხუმრობა საქმე ხომ არ იყო, 2 წლის ვიყავი და უკვე ჩემი ფერმა მქონდა!!!!
ის დღე იყო და ის დღე, ჩავუჯექი მეგრულ ენას (ვინც მეტყვის, რომ მეგრული ენა არ არის, ჩუანის საცეცხლურზე ჭლიკვით ჩამოვკიდებ და ტრაკზე მოვცხებ დიდ ჩოგანს!), რა თქმა უნდა კარგად ავითვისე, ახლა უკვე ვეღარ გამირკვევია მაშინ გამოვაჟმღავნე პირველად ჩემი ლინგვისტური ნიჭი, თუ სწორედ მეგრულმა ენამ ჩაუყარა საფუძველი ამ ნიჭს?! საინტერესოა.
გამოხდა ხანი, დავბრუნდი თბილისში, მოვიდა შემდეგი ზაფხული და დავბრუნდი ახალ აბასთუმანში.
ბებიას ძალიან გაუხარდა ჭამკვატარას დანახვა, ჭამკვატარას კი მისი.
აღარ ვტიროდი.
ყველას ეგონა და ახლა თქვენც გგონიათ, რომ მე ფერმა დამავიწყდა, მაგრამ არა, თქვენ უნდა გენახათ სახლში სტუმრად მოსული ხალხის გაოცება და გადაფიჩინება, როდესაც ამაყად და თამამად წინა წელს ნაჩუქარი ჩემი ფერმა და ძროხები მოვიკითხე; 😀 😀 😀
სწორედ ამ დროს შეიქმნა მითი ჩემი კარგი მეხსიერების შესახებ. 😉
არა, რას დამცინეს, ხომ მაჩუქეს!
Litterator's Blog 