სოფია მელნიკოვას ფა(ნ)ჩრიანი დუქანი

ჩვენს ქვეყანაში კარგი საკვების და კარგი მომსახურების ერთად ნახვა ისეთი რამეა ქუდბედიანებსაც რომ არ უმართლებთ.

ხდება ხოლმე რომ რაღაც ადგილს ამოიჩემებ ხან მეგობრის ხათრით, ხან “მოდი აქვე ვართ და შევირბინოთ”, ხან “ნორმალური საკვების” ხათრით, ერთი სიტყვით, ასე და ამგვარად ასეთი ამოჩემებული ადგილი სოფია მელნიკოვას დუქანი აღმოჩნდა.

დუქანში უფრო ზაფხულობით დავდიოდით, ხან ტალავერის ქვეშ ვისხედით, ხანაც ვარდებიანი ბაღში ლიტერატურის მუზეუმის ეზოში და მშვიდად ველოდებოდით მიმტანების მოწყალებას საათობით. თუმცა, ამ სასიამოვნო გარემოს მიუხედავად, მაშინაც რამდენჯერმე მივეცით შენიშვნა (პოსტიც კი დავწერე) მიმტანების გაბრაზებულ სახეებთან, სიზანტესთან და გულმავიწყობასთან დაკავშირებით. მიმტანები ხან ჩვენთვის უხილავ სივრცეში იკარგებოდნენ, ხან შეკვეთის გატარება ავიწყდებოდათ და 1 საათის შემდეგ აღმოჩნდებოდა რომ სულ არ შეუკვეთავთ შენი კერძი, ხან კიდევ ერთის ნაცვლად მეორე კერძი მოჰქონდათ, ჩაწერას ხომ ვერასოდეს დააყენეს საშველი.

დუქანში საუკეთესოს თუ არა ერთ-ერთ საუკეთესო ხინკალს ამზადებდნენ, ერთხელაც მოხდა ისე რომ იმ გემრიელი ხინკლის შემქმნელი დროებით შეცვალეს და ერთი-ორჯერ სტუმრობის შემდეგ რომ ხინკლის ფაზლი მოგვართვეს, მელნიკოვა დროებით დავივიწყეთ.

ამასობაში, დუქანის გასტრონომიული კრეატივი უფრო განვითარდა და ხინკლის ფაზლის შემდეგ, მომგებიანი ხინკალი შესთავაზეს მომხმარებელს, მოგება არც მეტი და არც ნაკლები, ჩახვეულ-ჩაღვლარჭნილი დალალი აღმოჩნდა.

ჩემი მეგობარი აღმოჩნდა ასეთი იღბლიანი, სულ ახლომახლო სამეგობრო წრეში, სამი მოგება დაფიქსირდა.

ვინც ვერ მოვიგეთ, გადავწყვიტეთ კიდევ გვეცადა, ის კი გვითხრეს მზარეული ძველი დააბრუნეს და მოგების შანსი არ გაქვთო, მაგრამ არ შევეპუეთ და კიდევ ვესტუმრეთ მელნიკოვას. ❤

არც ამჯერად გამიმართლა, ისევ ჩემმა მეგობარმა მოიგო, ასე 15-20 სანტიმეტრის სიგრძის თმა , ხოლო ჩემმა დამ ატმის წვენი მთელი ხუთი ჭიანჭველით. ბედი არ გინდა კაცო?!

თმის შესახებ მიმტანს ვაცნობეთ, მიმტანმა გაიღიმა, ნწ, ნწ, თავი გადააიქნია და ჩეკი სრულად მოგვიტანა.

ჰო, აქვე დამავიწყდა მეთქვა რომ ხინკალს ერთი საათი და ორმოცი წუთი ველოდეთ.

ჩვენს ქვეყანაში არსებობს თუ არა ვინმე ან რამე, რომელიც სარესტორნო სტანდარტებს ან/და ხარისხს ამოწმებს სიმართლე გითხრათ არ ვიცი. მელნიკოვას დუქანი არც თუ ისე პატარა ადგილია, მაგიდები დგას დარბაზში, ტალავერში და მუზეუმის ეზოშიც, მიუხედავად სიდიდისა ისეთი პატარა სამზარეულო აქვთ, თაგვი კუდს ვერ მოიქნევს, თუმცა ამაყად დადიან კატები. სამზარეულოს კარი, რომელიც პირდაპირ ეზოში გადის მუდმივად ღიაა, შეგვიძლია ვივარაუდოთ რომ არ აქვთ გამწოვი და ეზოს მტვერის და კატების შესვლის ხარჯზე ანიავებენ სამზარეულოს.

აქვე არსებობს ასეთი სარესტორნო სტანდარტიც, რომ სამზარეულოდან, სამზარეულოს უნიფორმით მზარეული გარეთ არ უნდა გამოვიდეს, თუმცა ეს წესიც ირღვევა: მოსაწევად, შესვენებისთვის თუ მზესუმზირის საკნატუნოდ უნიფორმაში გამოწყობილი მელნიკოვას მზარეულები ხშირად დაგვხდებიან ლიტერატურის მუზეუმის ეზოში, სკამზე ფეხმორთხმულები.

და სხვა თუ არაფერი, გუშინ იმ მაგიდასთან ვისხედით ექვსი ადამიანი, რომელთაც ლომის თუ არა წინწკლებიანი ლეოპარდის წილი მაინც შევიტანეთ ამ “ზაბიგალოვკის” პიარში და მინიმუმ ყურად უნდა ეღოთ ის რჩევები თუ პრეტენზიები რომლებსაც იგებდნენ ჩვენგან თუ სხვა მომხმარებლებისგან.

ძალიან გული დაგვწყდა და გვეწყინა.