კენედი რომ ქართველი ყოფილიყო

დიდი ხანია მინდოდა ამ თემაზე (ნუ თემასაც ვერ ვუწოდებთ) დამეწერა და თავი ვერ მოვაბი, თუმცა ორიოდე დღის წინ ვნახე პოლანსკის ბოლო ფილმი ”უჩინარი ავტორი”, რომელმაც თითქოს თავი მოუყარა აზრებს და დღევანდელ პოსტს მიმართულებაც მისცა. ქალი, მისი როლი მეუღლის ცხოვრებაში და კრიტერიუმები, რომლითაც კაცი მომავალ მეუღლეს არჩევს. ვიცი ამ თემებზე ბევრი შეიძლება ვისაუბროთ მაგრამ მე შევეცდები მოკლედ გადმოვცე რასაც ვფიქრობ, რაშიც ალბათ უფრო მეტად საკუთარი გამოცდილება დამეხმარება.

ქართული ფონი ამ მხრივ ძალიან მძიმეა, ძლიერი ეძებს სუსტს (ერთი შეხედვით ასე ჩანს), მასზე ნაკლებად ჭკვიან, ნაკლებად მოხერხებულ და გამჭრიახ ქალს, ან საერთოდაც ქარაფშუტა არსებას, ჩემი აზრით ერთის მხრივ თავისი უპირატესობის მეტად ხაზგასასმელად, მეორეს მხრივ თუ თავადაც სუსტია და ნაკლები ინტელექტის მქონე ან ასეთის საერთოდ არ მქონე, მაშინ მითუმეტეს რაში სჭირდება გვერდით ჭკვიანი ქალი, ნებისმიერ შემთხვევაში მას სურს ქალთან მიმართებაში დიდი უპირატესობა ჰქონდეს ყველა სიტუაციაში, შინ თუ გარეთ. ამის ნათელი დასტურია უკვე მიღებული პრაქტიკა ცნობილ ფეხბურთელს, კალათბურთელს + მოდელი, გუშინ მიტინგების აქტივისტი დღეს უკვე პოლიტიკოსი + მოდელის მიქსები (კიდევ ერთხელ: გამონაკლისებზე აქ არ ვისაუბრებ).

აქვე მოვიყვან დიალოგ-მაგალითს პირადი გამოცდილებიდან:

ბიჭი: ”მგონი გადავწყვიტე ცოლად მომყავს”

მე:  ”კი მაგრამ შენ არ იყავი რომ ამბობდი უტვინო, ქარაფშუტა, გატუტუცებული მამიკოს გოგო, ტვინს ტ”””””ს ლაპარაკით ” (გაკვირვებული)

ბიჭი: ”მეც ეგ მინდა, მაწყობს, მოვიყვან ფუტლიარს, რომელსაც ერთ-ორ რამეს ასწავლი და ხალხშიც ფუტლიარივით დავაყენებ, მეტი ტვინის ჭყლეტა არ მინდა რა”

აბა რას იტყვით? და კიდევ რამდენი ასეთი მსგავსი მომისმენია. 10-დან ალბათ 1 კაცი თუ ჩათვლის, რომ მისთვის მისი მეუღლის თანადგომა, რჩევა და მხარდაჭერა გადამწყვეტ მომენტში მნიშვნელოვანია. უმრავლესობა რასაკვირველია უგულებელყოფს მეუღლის აზრს, საერთოდ არ ისმენს და ზოგს ისე აქვს საქმე დაყენებული ოჯახში, რომ ასეთ (იქნებ ყოველდღიურ, ჩვეულებრივ) მომენტებში ქალმა საერთოდ ხმა არ უნდა ამოიღოს და მეტიც გავიდეს თავჩაღუნული ოთახიდან.

კიდევ ერთი მაგალითი პირადი გამოცდილებიდან (ახლო წრიდან):

ზრდასრული ცოლ-ქმარი, უკვე დაოჯახებული შვილებით, ოჯახის უფროსმა სამი ბინა გაყიდა ვალების გამო, (მისი მიზეზით ეს ვალები) ისე რომ ცოლს ერთი სიტყვა არ ათქმევინა, და ასე უსიტყვოდ ”პატივმოყვარე” ”ქე რომ ოჯახში სიტყვა ეთქმის” ”როხროხა და გრუხუნა” უკუდო ამპარტავანმა სამი ბინის პატრონი ოჯახი გადაიყვანა ნაქირავებ ბინაში. არ უკითხია არაფერი არც ცოლისთვის, არც შვილისთვის საერთოდ არავისთვის.

შევეხოთ კიდევ ერთ ფენომენსაც ქართულ რეალობაში (მიყვარს ეს კომბინაცია):

ეს არის უკვე დაოჯახებული მამაკაცების ფენომენი. მოქმედ პირთა წრე ამ შემთხვევაში უფრო დიდია მამაკაცი, მისი მეუღლე და ხშირ შემთხვევაში შვილები, და მათ ფონზე მამაკაცის ახალი გატაცება, რომლისთვისაც მზად არის დატოვოს ოჯახი (და ხშირ შემთხვევაში ასეც ხდება), თუმცა ოჯახის დატოვება არც 5 წამში ხდება და არც 5 დღეში, ახალი სიყვარულის გამოჩენამდე ასეთი მამაკაცი უკვე ფსიქოლოგიურად განწყობილია იმისთვის, რომ მას შესაძლოა ოჯახი დაენგრეს (ნუ ეს მისთვის დანგრევა არ იქნება), მას და მეუღლეს შორის ურთიერთობა დიდი ხანია რუტინად არის ქცეული, გრძნობა მინავლებულია (IF ANY), მხოლოდ დაუსრულებელი მოვალეობები, ვალდებულებები ერთმანეთის მიმართ, და შესაძლოა მათაც არ ასრულებდეს სრულად, მოკლედ რომ ვთქვათ ფონი მზად არის იმისთვის, რომ ზეაღნიშნული მამრი გარე-გარე აცეცებდეს თვალებს და ეძიებდეს ახალ გატაცებას, სიყვარულს, საყვარელს და ა.შ. (ნუ აქ ცხადია იწყება დაუსრულებელი თათბირები, შეხვედრები, ლანჩები, ვახშმები, სადილები, ბანკეტები, პროექტების მთელი სერია და სახლში მხოლოდ მინავლებული სახით დასაძინებლად მისვლა).

აქ ჩემი პირადი გამოცდილებიდან უფრო მეტი მაქვს სათქმელი, რადგან ის ადამიანები, რომელთაც ერთ დროს ჩემი შეყვარებული ან საქმრო ერქვათ დღეს უკვე დაოჯახებულები არიან და შვილებიც ჰყავთ. მათ არ ავიწყდებათ ჩემი ტელეფონის ნომერი, არც დარეკვა და ორი ან სამი შვილის დაფიცება იმის სათქმელად, რომ ისევ ვუყვარვარ 🙂 🙂 მძიმე სურათია საკმაოდ. ხშირ შემთხვევაში გაჭირვების ტალკვესიც ვარ, დარეკვა და შეძრწუნებული ხმა: ”ესე ესე არის საქმე და რა ვქნა, როგორ მოვიქცე?” (არ ვაყვედრი არავის არანაირად, სრულიად უცხო ადამიანსაც შემიძლია დახმარება გავუწიო ჩემი საკუთარი სურვილით). ყოფილებს რომ თავი გავანებოთ, ახალი ”თაყვანისმცემლებიც” ბევრნი არიან დაოჯახებულთა რიგებიდან, ჰმ მაოცებს ეს ხალხი, მაოცებს . .  .

არ შეიძლება ესოდენ მნიშვნელოვანი ნაბიჯი დაუფიქრებლად და გაუაზრებლად გადადგა, დღეს ეს გინდოდეს და ხვალ აღარ გინდოდეს, სხვისი ბედით ითამაშო, შენი პატივმოყვარეობა და სახელი შელახო . . .

დავუბრუნდები სათაურს, თორემ ძალიან გავცდი ვატყობ 🙂 კენედი, რომ ქართველი ყოფილიყო? კენედი ჭკვიანი იყო, მან ძალიან კარგად უწყოდა რას ნიშნავდა ჭკვიანი ქალი გვერდით, იცოდა და ხედავდა მისი მეუღლის როლს მომავალ გეგმებში და კარიერაში, არც შემცდარა, მის გვერდით ნამდვილი პირველი ლედი იდგა სიცოცხლის ბოლო წუთამდე. ის არასოდეს დაანგრევდა ოჯახს, მითუმეტეს მონროს მიზეზით.

მაგრამ ქართველი რომ ყოფილიყო? კი, დაანგრევდა აუცილებლად, და აუცილებლად მონროს მიზეზით.

შეიძლებოდა აქ უფრო მეტი გაშლა გამოშლა ამ თემების მაგრამ მეზარება და მეძინება უკვე.

და ბოლოს პოლანსკის ფილმიდან ნაკვესი, რომელმაც ამ პოსტს როგორც იქნა საშველი დააყენა.

და აქვე იგივე ნაწყვეტი რობერტ ჰარისის და რომან პოლანსკის სცენარიდან ”უჩინარი” , მაინც ვაიდა ვინმემ რუსული არ იცოდეს და ინგლისური იცოდეს: 🙂 🙂

Ruth Turns off the television. Her mobile phone begins to ring. She glances at it.

Ruth: “It’s Adam, Calling to ask how I think it went” (turning it off)

Let him sweat.

Ghost: “Does he always ask your advice”

Ruth: “Always. And he used to take it. Until just lately”.

ახლა მთლიანად ფილმში რა როლიც აქვს ამ ქალს იმას ნუ გაითვალისწინებთ და აგენტზე ნუ შეაჩერებთ არევანს , მე უბრალოდ ჭკვიან ქალზე და მის როლზე გავაკეთე აქცენტი ამ კონკრეტულ შემთხვევაში 🙂 🙂